خیلیا معتقدن که آدم باید رک باشه و راحت حرفشو بزنه.
اما به نظرمن رک بودن هم یه حدی داره اینکه یه آدم بزنه طرف مقابل رو بپوکونه و بعد بگه من رکم این اشتباهه ینی به نظرم آدمی که رک هس خودخواه هم هس چون میگه من حرفمو چه تلخ چه شیرین میزنم
اصولا اینجور آدما معتقد هستن که نباید آدم حرفی تو دلش بمونه ولی آخه به چه قیمتی به قیمت اینکه کسی رو ناراحت کنیم یا لااقل اگه میخایم بگیم با شوخی و خنده به طرف حالی کنیم نه اینکه مستقیم بدون هیچ مقدمه ای بگیم
این به نظرم واقعا خودخواهیه
اما خب خیلی جاها و یا در برابر خیلیا باید رک بود و حرفمون رو بزنیم
مثلا اگه یکی پرسید این مدل بعم میاد : اگه واقعا بهش نمیاد بگیم نه اینکه بگیم ناراحت میشه و مثال های دیگه که خب این ساده ترینش بود
یا مثلا در برابر یه سری آدمای اعصاب خورد کن یا آدمای خودشیفته یا کسی که داره به آدم زور میگه باید آدم رک باشه و حرفش رو بزنه
رک بودن هم مثه هرچیز دیگه ای باید اعتدال توش رعایت بشه
